Brytyjski terroryzm: Od ulsterskich szwadronów śmierci po islamskich "bojowników o wolność"

Konflikt pomiędzy Irlandczykami a Brytyjczykami w Ulsterze trwa już przeszło 50 lat, i choć od podpisania Porozumienia wielkopiątkowego w Belfaście w 1998 roku, skala przemocy spadła, to wciąż dochodzi tam do aktów przemocy na tle politycznym, etnicznym i religijnym. Irlandia, jakby nie było, zamieszkiwana jest przez celtyckich Irów (praprzodków Irlandczyków) od tysięcy lat, podczas kiedy osadnictwo angielskie na większą skalę traw na tych ziemiach ledwo od XVII wieku, kiedy to Anglia po wielu trudnościach ostatecznie podporządkowała sobie całą wyspę. Początkowo osadnictwo angielskie skupiło się na wschodzie wyspy, wokół dzisiejszego Dublina, na obszarze zwanym wówczas The Pale i już od średniowiecza zasiedlanym przez niewielkie grupy germańskich Normanów i Anglo-sasów (głównie drobnych kupców). Z czasem jednak kolonizatorzy wyparci zostali na północ wyspy, w rejon dzisiejszego Ulsteru, ponieważ obszar ten był dla przybyszy bezpieczniejszy w obliczu ciągłych buntów rdzennej ludności, groźby desantu wojsk francuskich i hiszpańskich (wielokrotnie wspierających miejscowych powstańców) a ponadto był słabiej zaludniony co stwarzało dodatkowe korzyści przy parcelowaniu i zagospodarowywaniu tych terytoriów.

Już od samego początku dało się odczuć wyraźną niechęć między rdzennymi Irlandczykami i angielskimi kolonizatorami, wynikającą nie tylko z różnic kulturowych i etnicznych, ale przede wszystkim z wyznaniowych, wszak Irlandczycy byli z reguły rzymskimi-katolikami, zaś Anglicy i Anglo-szkoci przybywający na te ziemie z Brytanii, protestantami (głównie Anglikanami i Kalwinistami). Do obrony politycznych interesów miejscowych w 1919 powołana została IRA (ang. Irish Republican Army - Irish Republican Army) walcząca najpierw o niepodległość dla całej Irlandii, a potem po jej podzieleniu w wyniku Traktatu angielsko-irlandzkiego z 1921 roku, o odzyskanie Irlandii Północnej (zwanej też Ulsterem) i włączenie jej do Republiki Irlandii. W latach 70-tych IRA (a raczej jej radykalna gałąź - Tymczasowa Irlandzka Armia Republikańska), nawiązała ścisłą współpracę z palestyńskimi organizacjami terrorystycznymi (szczególnie z Al-Fatah, Ludowym Frontem Wyzwolenia Palestyny i innymi organizacjami skupionymi w OWP), co spotkało się z ostra krytyką i propagandą ze strony władz brytyjskich. Jak jednak okazało się później, była to ze strony Brytyjczyków rażąca hipokryzja, gdyż oskarżali oni stronę przeciwna o terroryzm w czasie kiedy sami aktywnie wspierali międzynarodowy terroryzm, i to na dużo większą skalę jak ich przeciwnicy. Początki brytyjskiego terroryzmu można datować na koniec XVIII wieku, kiedy to założony przez oranżystowskich lojalistów Orange Order (z którego bezpośrednio wywodzą się takie organizaje paramilitarne jak UDA czy RHD) zaczął brutalnie przeciwdziałać emancypacyjnym działaniom irlandzkich katolików.

Od końca lat 60-tych rząd brytyjski wspierał finansowo i logistycznie takie organizacje paramilitarne jak UVF (Ulster Volunteer Force), UDA/UFF (Ulster Defence Association/Ulster Freedom Fighters), RHD (Red Hand Commandos), LVF (Loyalist Volunteer Force) które reprezentowały interesy oranżystów (Ulsterskich lojalistów), a brytyjskie służby specjalne i policja działały z nimi ręka w rękę podczas starć ulicznych ze zwolennikami IRA, czy podczas infiltracji i zamachów na Irlandczyków w Ulsterze. Raport De Silvy z 2012 roku wskazuje, że 85% członków UDA dostawało regularne wypłaty żołdu od brytyjskich służb specjalnych. Choć organizacje te w większości nie były wpisane na oficjalną listę organizacji terrorystycznych (do 1992 roku, lub jak w przypadku RHD, dopiero na podstawie "Terrorism Act 2000" 20 lipca 2000 roku), to dokonywały one licznych ataków bombowych na irlandzkich cywilów (w tym na terytorium suwerennej Republiki Irlandii - co było niezgodne z prawem międzynarodowym), jak choćby atak bombowy w 1974 roku w Dublinie w którym zginęło 34 cywilów, czy atak przeprowadzony w 1975 w Irlandii Północnej na drodze A1 koło Buskhill na irlandzki zespół muzyczny Miami, w którym zginęło 3 członków zespołu, a dwóch zostało rannych - oba zamachy dokonane przez UVF. Do grona ofiar ulsterskich szwadronów śmierci finansowanych przez rząd Wielkiej Brytanii, zaliczyć można irlandzkiego prawnika i obrońcę praw człowieka, Pata Finucanea zamordowanego 12 lutego 1989 przez UDA (Ulster Defence Association) przy współpracy z MI5, oraz Rosemary Nelson zamordowaną 15 marca 1999 przez RHD (Red Hand Defenders). Kolejnymi krwawymi atakami ze strony UDA były masakra na cmentarzu w Milltown (1988), masakra w Greysteel i Castlerock(1993) i wiele innych. Wszystko to przy współpracy lub przy cichym przyzwoleniu MI-5 i brytyjskiej administracji wojskowej w Irlandii Północnej, co potwierdza raport De Silvy, brytyjskiego prawnika zajmującego się aktami przemocy w czasie konfliktu w Ulsterze.

Oczywiście współpraca z paramilitarnymi grupami ulsterskich lojalistów, niejednokrotnie bardziej krwiożerczymi od IRA czy organizacji skupionych w stosunkowo umiarkowanym palestyńskim OWP (w przeciwieństwie do radykalnego, sunnickiego Hamasu), to nie był ani początek, ani nawet koniec brytyjskiej polityki konszachtów z międzynarodowym terroryzmem. Zaczęło się od I wojny światowej i pomocy w dojściu do władzy na półwyspie arabskim marionetkowemu władcy, Abd al-Aziz ibn Su’ud-owi, mającego stanowić przeciwwagę na froncie Osmańskim i tym samym doprowadzając do upadku Imperium Osmańskie. Ibn Saud był zwolennikiem radykalnego i reakcyjnego nurtu islamu sunnickiego, znanego jako Wahhabizm, stworzonego na początku XVIII wieku przez teologa, Muhammad Ibn Abd al-Wahhaba, postulującego powrót do korzeni, czystości doktryny islamskiej. Jednak konszachty Brytyjczyków z Saudami nie skończyły się wraz z końcem I wojny światowej, gdyż jeszcze w 1922 Winston Churchill przekazał Saudom sumę £100 000, mimo że rok wcześniej wygłosił on w brytyjskiej Izbie Gmin (ang. House of Commons) przemówienie, w którym nazwał on wahhabickich, zwolenników Saudów, "krwiożerczymi" i "nietolerancyjnymi". Pomoc udzielona Saudom w zjednoczeniu podzielonego półwyspu arabskiego, zaprocentowała potem aktywną współpracą dzięki której obie strony zyskiwały nieocenione profity ze sprzedaży ropy, oraz bezwzględnej walki przeciwko wspólnym wrogom (szyci, Iran, komuniści, ZSRR, lewicowi bojownicy, baasiści itd.).

Wykorzystując doświadczenia nabyte w czasie wojny partyzanckiej w Irlandii, Ulsterze i na półwyspie Arabskim, służby brytyjskie (SAS, MI5 i MI6) wspierały finansowo, logistycznie i szkoliły w latach 80-tych afgańskich mudżahedinów walczących z interwencją wojsk ZSRR. Faktem bezsprzecznym jest że Al-Qada założona przez zradykalizowanych sunnickich studentów szkolonych przez SAS, jest dzieckiem brytyjskich i amerykańskich służb specjalnych, powołanym przy błogosławieństwie Arabii Saudyjskiej do zwalczania komunistów i szyitów zagrażających nie tylko wpływom anglo-amerykańsko-saudyjskim w krajach muzułmańskich, ale także intratnym zyskom z ropy na podstawie umów i traktatów jakie podpisywały marionetkowe monarchie islamskie (Saudowie, Pahlawi itd.) z państwami zachodu. Fakt że po wyparciu wojsk radzieckich władze przejęli radykalni talibowie i Al-Qaida, uważa się często za błąd przy pracy i efekt zbyt szybkiego i zbyt pochopnego wycofania się Brytyjczyków i Amerykanów z Afganistanu, ale czy aby na pewno? Czy Brytyjczycy i Amerykanie nie wiedzieli komu wysyłają pieniądze i uzbrojenie? Czy talibowie i Al-Qada zradykalizowali się dopiero po wycofania wojsk brytyjskich i amerykańskich? Wielka Brytania i Stany Zjednoczone współpracując z Saudyjczykami i Pakistanem doskonale zdawali sobie sprawę jakie poglądy mieli opłacani przez nich talibowie i jaki rząd powołają po przejęciu władzy, jednak był to tylko środek do osiągnięcia celu.

Margaret Thatcher z Afgańskim liderem Abdul Haq-iem. Zdjęcie (AP/Press Association)

Największym beneficjentem brytyjskiej pomocy w Afganistanie był Gulbuddin Hekmatjar (ur. 1947), afgański przywódca religijny i polityk, fundamentalista islamski, współzałożyciel Organizacji Młodzieży Muzułmańskiej i jedna z czołowych postaci anty-radzieckiej partyzantki. Hekmatjar zwany "rzeźnikiem z Kabulu" słynął z bardzo bestialskich metod torturowania i zabijania swoich jeńców, z oblewania twarzy kobiet kwasem, rozstrzeliwania cywili i zamachów bombowych, obwiniany jest o śmierć ponad 50 tyś cywili w Kabulu i okolicach. Mimo to Gulbuddin Hekmatjar zaproszony został w 1986 roku (wraz z innym liderem mudżahedinów - Abdul Haq-iem) przez Margaret Thatcher do Londynu, gdzie na spotkaniu żelazna dama zachwycona Hekmatjarem, nazwała go "bojownikiem o wolność" (“freedom fighter“). W pewnych kręgach nazywanie zbrodniarzy wojennych (takich jak Pinochet) "bojownikami o wolność", to już najwidoczniej reguła.

Źródła:
http://www.mintpressnews.com/the-history-of-britains-deadly-collusion-with-terror/228230/
https://crimesofbritain.com/2016/12/07/winston-churchill-on-wahhabism/
http://www.us-uk-interventions.org/Afghanistan_fullchron.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Irish_Republican_Army_(1919%E2%80%9322)
https://en.wikipedia.org/wiki/Ulster_Defence_Association
https://en.wikipedia.org/wiki/Ulster_Volunteer_Force
https://en.wikipedia.org/wiki/Red_Hand_Defenders
https://en.wikipedia.org/wiki/Loyalist_Volunteer_Force
https://en.wikipedia.org/wiki/Orange_Order
https://en.wikipedia.org/wiki/Pat_Finucane
https://en.wikipedia.org/wiki/Rosemary_Nelson

Colonia Dignidad - Naziści, Pinochet i CIA

Colonia Dignidad (La Sociedad Benefactora y Educacional Dignidad - dzisiaj znana pod nazwą Villa Baviera) to osada założona w latach 50-tych przez niemieckich repatriantów i Chilijczyków (głównie niemieckiego pochodzenia) w południowym Chile. Osada położona w górskim, malowniczym, odizolowanym regionie Chile, niedaleko Parral, 350 km na południe od stolicy Chile, Santiago, w prowincji Linares której specyficzny mikroklimat i szata roślinna bardzo przypominały bawarskie stoki Alp, stanowiła idealne miejsce dla przybyszy z Niemiec.

Ta spokojna dzisiaj miejscowość, ma za sobą jednak bardzo burzliwą historię. W 1961 do miejscowości przybył z Niemiec były nazistowski zbrodniarz, Paul Schäfer Schneider (urodzony w 1921 niedaleko Bonn), który cudem unikając sądu w powojennych Niemczech (co wskazuje, że już wtedy mógł on mieć bogatych protektorów), uciekł z ojczyzny dopiero w 1959 roku, kiedy władze RFN postawiły mu zarzut pedofilii na dwóch sierotach wojennych w ewangelickim domu opieki, gdzie Paul Schäfer pełnił posługę duchownego. Pozwolenie na pobyt i rozwinięcie Colonia Dignidad, wydał Schäferowi konserwatywny prezydent Chile, Jorge Alessandri. Paul Schäfer w czasie II wojny światowej był najpierw członkiem Hitlerjugend, a później jako lekarz służył w Luftwaffe. Był zaangażowanym i bardzo gorliwym nazistą, antykomunistą i kaznodzieją baptystycznym. Oprócz Schäfera, schronienie w Colonia Dignidad znalazło wielu innych ex-nazistów którzy pomogli mu przejąć władzę w osadzie i stać się kimś w rodzaju wodza, posiadającego władzę absolutną nad mieszkańcami wioski. Z czasem mieszkańcy kolonii zostali całkowicie podporządkowani nowemu przywódcy, zmuszeni do chodzenia w tradycyjnych bawarskich strojach ludowych, poddani nieustannej inwigilacji i indoktrynacji, zakazane było używanie telefonów, radia i telewizji, czytanie gazet i jakikolwiek kontakt z światem zewnętrznym, panował ścisły rygor podziału zajęć i obowiązek pracy na rzecz wspólnoty, ścisła separacja płci, codzienne wspólne modlitwy i śpiewy w zborze, zakazany był seks pozamałżeński a niektórzy oporni szprycowani byli narkotykami dla zmniejszenia ich potrzeb i stępienia umysłu. Paul Schäfer stworzył w Colonia Dignidad coś na wzór kultu, w którym sam zajmował centralną rolę jako polityczny i duchowy przywódca osady, uważany przez niektórych niemal za Boga. Stosowanie bardzo surowej dyscypliny Paul Schäfer tłumaczył mówiąc, że: "Dyscyplina wzbogaca duchowo". Większość mieszkańców łatwo uległa charyzmatycznemu wodzowi i dobrowolnie poddała się jego władzy, ci zaś którzy stwarzali problemy spotykali się z przemocą fizyczną i psychiczną, biciem, chłostą i podtapianiem, obcinaniem racji żywnościowych, zamykani byli na wiele dni w izolatkach, poddawani ostracyzmowi i odsuwani od życia wspólnoty. Paul Schäfer do tego stopnia zawładnął umysłami mieszkańców, że nie protestowali oni nawet wtedy gdy ten dopuszczał się aktów pedofilii na młodych chłopcach, fałszowania dokumentów, defraudowania funduszy wspólnoty i innych przestępstw.

Początkowo władze Chile podejrzliwie patrzyły na podejrzaną kolonię i jej ex-nazistowskich włodarzy, ale też nie interweniowały (mimo chodzących już wtedy na jej temat niepokojących plotek) i nie ingerowały w jej sprawy nie chcąc zepsuć relacji z RFN. Wszystko zmieniło się po 1973 roku. W 1970 roku władzę w Chile objął demokratycznie wybrany i popierany przez większość społeczeństwa, polityk Salvador Allende, który stanął na czele koalicji partii lewicowych i chadeckich, Front Jedności Ludowej” (Unidad Popular). Salvador Allende jak to przystało na męża stanu, od razu po objęciu urzędu przystąpił do kluczowych reform mających na celu dobro kraju i poprawę bytu jego mieszkańców, jak nacjonalizacja głównego chilijskiego koncernu wydobycia miedzi, Codelco, który przedtem znajdował się w rękach prywatnych amerykańskich korporacji (korporacji Anacoda należącej do do rodzin Rockefeller i Rothschild, oraz ITT i Kennecott), a blisko 90% zysku z kopalni miedzi transferowane było za granicę (co de facto oznaczało, że Chile okradane było ze swych bogactw naturalnych, na podstawie niesprawiedliwych umów zawartych przez wcześniejsze skorumpowane rządy). Po nacjonalizacji wydobycia miedzi całość zysków z kopalni trafiała do Chile, a kolejne zmiany jak reforma rolna, nacjonalizacja banków, wprowadzenie powszechnych ubezpieczeń i opieki socjalnej, przyczyniły się do poprawy sytuacji w kraju (Chile w latach 1971–1972 odnotowało 7% wzrost gospodarczy (najwyższa pozycja od 15 lat), wzrost produkcji przemysłowej wyniósł 10% w ciągu roku, w 1971 o 10,4% wzrosła konsumpcja na głowę mieszkańca, stopa inflacji spadła z 36,1% w 1970 do 22,1% w 1971 roku a średnie płace realne wzrosły o 22,3% w 1971 roku). Działania te rozwścieczyły administrację USA prezydenta Richarda Nixona (którego kampanie prezydencką wpierały wspomniane rodziny Rockefeller i Rothschild) i przedstawicieli kręgów korporacyjnych, co sprawiło że opłacili oni kampanię oszczerstw w prasie amerykańskiej i chilijskiej w latach 1970-1973, organizowali przy pomocy CIA i wewnętrznej opozycji akcje dywersyjne połączone z rozpowszechnianiem plotek o rzekomej współpracy Allende z wywiadem Kuby i ZSRR w celu ustanowienia w kraju dyktatury proletariatu, oraz aktywnie wspierali skrajnie prawicową, neofaszystowską organizacje terrorystyczną Front Narodowy Ojczyzna i Wolność (Frente Nacionalista Patria y Libertad), dokonującą zamachów i ataków bombowych na urzędników i polityków rządowych. Zaostrzono również presje gospodarczą i polityczną na rząd Allende (Sekretarz stanu Henry Kissinger złożył w ONZ wniosek o sankcję na chilijską miedź), a na przełomie 1972-73 przeprowadzono atak spekulacyjny na chilijską walutę i sabotaż gospodarki Chile (mimo wywołanej wtedy inflacji, płace realne wciąż rosły). 11 września 1973 opozycja w wojsku przy wsparciu CIA i przy aprobacie Frente Nacionalista Patria y Libertad dokonał zamachu stanu obalając urzędującego, demokratycznie wybranego, prezydenta i zmuszając go do popełnienia samobójstwa. Wtedy to przy wsparciu administracji Nixona władzę w Chile przejął marionetkowy dyktator Augusto Pinochet, który szybko zawiesił swobody demokratyczne i obywatelskie i ponownie sprywatyzował strategiczne koncerny oddając je amerykańskim korporacjom. Bardzo prawdopodobne jest, że swój udział poprzez dzielenie się doświadczeniem i wsparcie logistyczne, w puczu, mieli ukrywający się w Chile ex-naziści, którzy wraz z Frente Nacionalista Patria y Libertad pomogli potem w formowaniu tajnej policji Pinocheta - DINA ( Dirección Nacional de Inteligencia - Narodowa Dyrekcja Wywiadu) - odgrywającej kluczową rolę w aparacie terroru reżimu Pinocheta.

11 września 1973 było kluczową datą dla Paula Schäfera i wielu ukrywających się w Chile ex-nazistów, ale bowiem od tego momentu zaczęła się dla nich złoty okres w historii tego kraju, kiedy nie musieli się już dłużej ukrywać, a stali się koherentną częścią reżimowej maszynerii Generała Pinocheta, otwarcie popieranego przez rząd USA, mogąc piastować nawet prominentne stanowiska w reżimowej administracji, wojsku i tajnej policji (SS-Standartenführer Walter Rauff, blisko zaprzyjaźniony z Augusto Pinochetem były esesman, pełnił role doradcy do spraw technicznych i współorganizował formowanie policji DINA), a ich działania były aktywnie wspierane przez dyktatora. Wpływy Niemców i byłych nazistów w Chile za Pinocheta bardzo wzrosły, podobnie jak poczucie bezpieczeństwa (chilijskie służby aktywnie chroniły ich przed międzynarodowymi organami ścigania, łowcami nazistów i agentami MOSSAD-u polującymi w tym czasie na zbiegłych nazistów), gdyż jeszcze do niedawna widmo schwytaniem lub zabójstwa przez służby Izraela wzbudzało u nich paranoiczne niemal strach, w czasie kiedy wciąż świeże były w ich pamięci wydarzenia z 1962 roku, kiedy to w Buenos Aires (w pobliskiej Argentynie) schwytany został przez agentów MOSSAD-u i wywieziony do Izraela, Adolf Eichmann.

Wysoki, lekko zgarbiony, krępej budowy ciała, z siwymi włosami i szklanym okiem, pewny siebie i stanowczy, charyzmatyczny ex-nazista, choć większość dorosłego życia spędził w Chile, opanował jedynie w stopniu średnim znajomość języka hiszpańskiego i mówił z bardzo wyraźnym akcentem. Paul Schäfer potrafił doskonale manipulować ludźmi i wpływać na ich zachowanie, w pierwszym kontakcie wzbudzał zaufanie, niczym ciepły, sympatyczny, starszy Pan, bez problemu nawiązywał kontakt z ludźmi i narzucał im swoje wizje, przekonania i poglądy. Uchodził za "niegroźnego" ekscentryka, a jego poglądy opisywano jako konserwatywne, tradycjonalistyczne i zbliżone trochę do amerykańskich Mennonitów (odłam anabaptystów zbliżony do Amiszów). Szanowany chilijski psychiatra, Otto Dorr Zegers, powiedział nawet o nim w wywiadzie dla New York Timesa: "Znam go, i lubię go". Wykorzystując swoje wrodzone talenty i podobieństwa w wyznawanych poglądach, Paul Schäfer szybko nawiązał kontakty z prominentnymi postaciami reżimu (w tym z samym Pinochetem) i osobiście przyjaźnił się z szefem tajnej policji chilijskiej - DINA - Juanem Manuelem Contreras (co potwierdził później w wywiadzie dla Los Angeles Times syn Contrerasa). Po raz pierwszy Augusto Pinochet i Juanem Manuelem Contreras odwiedzili Colonia Dignidad w 1974 roku i od razu nawiązali współpracę z Paulem Schäferem, obiecując protekcję i wsparcie w zamian za udostępnienie znajdującego się na terenie kolonii kompleksu baraków do użytku tajnej policji, gdzie korzystając z doświadczenia ex-nazistów, chilijscy oprawcy przetrzymywali, torturowali, przesłuchiwali i zabijali wrogów reżimu, czyniąc z tego miejsce drugie po Villi Grimaldi miejsce kaźni, owianych złą sławą jednostek DINA. Przeszkolone przez CIA (sam szef DINA, Juan Contreras, był opłacanym agentem i informatorem CIA), wspierane przez byłych nazistów mieszkających w Chile i bojowników Frente Nacionalista Patria y Libertad, oddziały DINA stały się śmiertelnie skuteczne w zwalczaniu opozycji i wrogów reżimu. Tym czasem Colonia Dignidad pod twardą ręką Schäfera i opieką Pinocheta, stała się niemal państwem w państwie, odizolowana od reszty kraju osada osiągnęła stan ok 300 mieszkańców i obszar 137 km² będąc przy tym w pełni samowystarczalną i bardzo dobrze zorganizowaną. Kolonia posiadała własną szkołę, szpital, małą elektrownię, tartak, magazyny, młyn, dwa pasy startowe, liczne biura z których przedsiębiorczy Niemcy prowadzili swoje interesy, i pola uprawne. Przypuszcza się, że Colonia Dignidad była miejscem prania brudnych pieniędzy i była hojnie sponsorowana przez anonimowych darczyńców, wszak ta malutka osada była bardzo dobrze dofinansowana i zaopatrzona jak na ubogi region w którym się znajdowała. Otoczona wysokim murem z drutem kolczastym i wieżyczkami strażniczymi, odcięta od świata osada stanowiła niemal twierdzę, wewnątrz której uwięzieni byli jej mieszkańcy i więźniowie polityczni reżimu Pinocheta. Ponadto w osadzie znajdowało się laboratorium broni chemicznej i biologicznej, składy z bronią i dobrze zamaskowana sieć podziemnych tuneli z dobrze wyposażonymi pomieszczeniami (w których przez jakiś czas ukrywał się osławiony doktor-sadysta z obozu Auschwitz-Birkenau, Josef Mengele, oraz Martin Bormann i inni nazistowscy zbrodniarze, o czym CIA w tym czasie doskonale wiedziało). Świat pozostawał głuchy na cierpienie ludzi znajdujących się w tym urokliwym zakątku Andów, w rękach sadystów, Paul Schäfea i Juana Manuela Contrerasa. Jednak wszystko to miało się wkrótce zmienić.

Pod wpływem silnej presji, tak z kraju jak i z zagranicy, Augusto Pinochet zdecydował się w końcu by pod koniec lat 80-tych przeprowadzić demokratyzację kraju i pierwsze od niemal dwóch dekad wolne wybory. W 1989 Pinochet po wycofaniu się z wyborów prezydenckich i utracił władzę na rzecz chadeckiego lidera Patricio Aylwin, jednak jako byłemu prezydentowi przysługiwało mu miejsce w senacie i dożywotni immunitet, co nie przeszkodziło władzom brytyjskim aresztować Pinocheta w 1998 roku kiedy ten udał się do Londynu celem odbycia operacji kręgosłupa. Czując coraz bardziej wiatr nadchodzących zmian i oddech sprawiedliwości na plecach, Paul Schäfer Schneider zaginął 20 Maja 1997 roku, prawdopodobnie uciekając przez Andy do sąsiedniej Argentyny. W 2004 roku Sąd Najwyższy Chile wydał na niego zaocznie wyrok skazujący za 25 przypadków pedofilii, popełnionej przez Paula Schäfera w Colonia Dignidad. Sam Schäfera został odnaleziony dopiero 8 lat od swego zaginięcia, 10 marca 2005 roku na przedmieściach argentyńskiego miasteczka Las Acacias, 40 km od Buenos Aires. Zbrodniarz, po negocjacjach rządów chilijskiego i argentyńskiego, został odesłany do Chile gdzie wznowiono jego proces i oskarżono dodatkowo o zaginięcie w 1976 politycznego aktywisty, Juana Maino, oraz Borisa Weisfeilerza, porwania i przetrzymywanie ludzi i inne nadużycia których dopuścił się w Colonia Dignidad we współpracy z policją polityczną - DINA i reżimem Pinocheta. 24 Maja 2006 roku Paul Schäfer został skazany na 33 lata więzienia i zapłatę 770 milionów pesos (w przybliżeniu ok 1.5 miliona dolarów amerykańskich) za nadużycia seksualne wobec 25 chłopców, w tym 20 przypadków niemoralnego zachowania i 5 przypadków gwałtu (dopiero po jego śmierci na jaw wyszły nowe przypadki pedofilii, których w sumie mogło być nawet 70). Paul Schäfer Schneider zmarł 24 kwietnia 2010 roku, na atak serca, w przywięziennym szpitalu w Santiago de Chile. Miał wtedy 88 lat i zabrał do grobu wiele tajemnic, które do dzisiaj są tematem spekulacji.

Po upadku reżimu Pinocheta badaniem zbrodni DINA i Colonii Dignidad zajęły się Amnesty International i chilijska Narodowa Komisja Prawdy i Pojednania, które potwierdziły ścisłą współpracę Schäfera z tajną policją (potwierdził ja również amerykański emigrant w Chile, były agent CIA i DINA, Michael Townley). Wciąż zagadkowa pozostaje w tym wszystkim rola CIA, która nawet jeśli nie uczestniczyła bezpośrednio we wspieraniu reżimu Pinocheta i pomaganiu ukrywającym się byłym nazistom (czemu oficjalnie zaprzecza), to bez wątpienia robiła to pośrednio i o wszystkim wiedziała, wszak szef DINA, Juan Contreras, był jednocześnie agentem CIA a jego doradzą w DINA był w tym czasie były esesman, Walter Rauff, ścigany międzynarodowym listem gończym, z czego Juan Contreras i Michael Townley bez wątpienia zdawali sobie sprawę, pracując w chilijskiej tajnej policji. Ponadto Juan Contreras przyjaźnił się osobiście z Schäferem i przybywał w Colonia Dignidad prawdopodobnie w tym samym czasie, gdy ukrywali się tam Josef Mengele i Martin Bormann. Od zakończenia II wojny światowej wiele się zmieniło, i byli naziści z dawnych wrogów stali się nieoficjalnym sojusznikiem CIA i administracji USA, wykorzystywanym do zwalczania tak prawdziwych jak i urojonych komunistów, czy innych niewygodnych polityków w Ameryce Południowej (Operacja Kondor i Operacja Kolombo) walczących przeciwko lepkim łapom Waszyngtonu i Wall Street. "Brudny sojusz" pomiędzy CIA, ukrywającymi się w Ameryce Południowej ex-nazistami i prawicowymi dyktatorami (jak Pinochet czy Videala) jest niestety faktem, choć w niektóry środowiskach wciąż wstydliwie przemilczanym lub bagatelizowanym.


Żródła:
http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/4340591.stm
http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/8641882.stm
https://theamericanscholar.org/the-torture-colony/#.WSQZXZKLTs0
https://www.theguardian.com/world/2005/mar/12/warcrimes.chile
http://www.telegraph.co.uk/films/2016/07/01/what-happened-in-colonia-inside-the-terrifying-nazi-cult-that-in/
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/04/25/AR2010042503221.html
http://www.dw.com/en/german-cult-leader-in-chile-gets-20-year-sentence/a-2031481
http://www.giornalettismo.com/archives/102268/villa-baviera-colonia-dignidad/
https://www.bloomberg.com/news/articles/2014-02-27/villa-baviera-chiles-torture-colony-tourist-trap
http://www.bbc.com/news/world-latin-america-19340756
http://www.aljazeera.com/programmes/aljazeeracorrespondent/2013/10/tales-torture-2013103081121394171.html
http://operation-gladio.net/colonia-dignidad
http://internacional.elpais.com/internacional/2015/08/08/actualidad/1439057926_849345.html
https://www.wsws.org/en/articles/2000/09/chil-s27.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Sch%C3%A4fer
https://en.wikipedia.org/wiki/Augusto_Pinochet
https://en.wikipedia.org/wiki/Salvador_Allende
https://en.wikipedia.org/wiki/Government_Junta_of_Chile_(1973)
https://en.wikipedia.org/wiki/Michael_Townley
https://en.wikipedia.org/wiki/Direcci%C3%B3n_de_Inteligencia_Nacional
https://en.wikipedia.org/wiki/Fatherland_and_Liberty